با نور، دردِدل کن! مشکات نورانی! مَثَلُ نُورِهِ‏ كَمِشْكاةٍ فِيها مِصْباحٌ!

به مشک خالی که خودش تشنه‌ی آبه و نمیتونه حتی خودشو سیراب کنه، نباید شِکوِه حال نمود!
امام باقر علیه السلام:
عَنْ جَابِرٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع يَرْحَمُكَ اللَّهُ مَا الصَّبْرُ الْجَمِيلُ؟
قَالَ ذَلِكَ صَبْرٌ لَيْسَ فِيهِ شَكْوَى إِلَى النَّاسِ.
جابر گويد بامام باقر عليه السّلام عرضكردم:
صبر جميل چيست‌؟
فرمود:صبرى كه در آن شكايت نزد مردم نباشد.
+ مقاله «نور پاکدامنی!»

[ شِکوِه حال: «إِلَى النَّاسِ یا إِلَى اللَّهِ»]
«إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ»
[سورة يوسف (12): الآيات 81 الى 87] :
قالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنْفُسُكُمْ أَمْراً فَصَبْرٌ جَمِيلٌ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَأْتِيَنِي بِهِمْ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ (83)
«فَصَبْرٌ جَمِيلٌ»: راضی به تقدیرات باش و صبر بر مصائب بنما آنهم صبر جمیل «فَصَبْرٌ جَمِيلٌ» یعنی صبری که ذره‌ای خدا رو در این تقدیراتش متهم ننمایی!
داستان شکوه یعقوب به خداست نه غیر او «قالَ إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ»
اگه راضی به تقدیرات نباشی انگاری داری به خدا تهمت میزنی!

امام کاظم علیه السلام:
يَنْبَغِي لِمَنْ عَقَلَ عَنِ اللَّهِ أَنْ لَا يَسْتَبْطِئَهُ فِي رِزْقِهِ وَ لَا يَتَّهِمَهُ فِي قَضَائِهِ‏»
كسى كه خدا را شناخت [عقل خدائى پيدا كرد] سزاوار است که روزى دادن او را كند و دير نشمارد و او را در حكمش متهم ندارد.

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
مَا أَنْصَفَ اللَّهَ مِنْ نَفْسِهِ مَنِ اتَّهَمَ اللَّهَ فِي قَضَائِهِ وَ اسْتَبْطَأَهُ فِي رِزْقِه‏.
كسى كه خدا را در قضاء و قدر متهم نموده و رزق و روزى خود را از طرف خدا ديررس خيال كند با خداى مهربان انصاف را مراعات نكرده و در حق خدا تصور باطل كرده است.

امام علی علیه السلام:
«لا تتّهم اللّه في شي‏ء قضاه عليك».
«الْحَاسِدُ جَاحِدٌ لِأَنَّهُ لَمْ يَرْضَ بِقَضَاءِ اللَّهِ: آدم حسود – در حقیقت – یک آدم لَجوج و ستیزه‌جو است. زیرا او به قضا و مقدرات الهی تن نمی‌دهد.»
انگاری حسود – که راضی به تقدیراتش نیست – خدا رو متهم میکنه که خدای خوبی نیستی و خوب تقدیر نکردی و این لباسی که برای من مقدر نمودی اندازه من نیست «وَ مَنْ لَمْ يَرْضَ بِمَا قُسِمَ لَهُ اتَّهَمَ اللَّهَ فِي قَضَائِهِ».
گفتن جمله «ای روزگار!» که بارها و بارها شنیدیمو گفتیم، خودش تهمت زدن به خداست ! «يَا عَلْقَمَةُ … أَ لَمْ يَقُولُوا إِنَّهُ الدَّهْرُ؟!»
اعتراض به تقدیرات، چه کار زشتیه!
شکایت از خدا چقدر زشته!
حسود، از خدا شاکی است! از تقدیرات ناراضی است!
حسود، از خدا راضی نیست! خدا هم از حسود راضی نیست!
اهل نور، از خدا راضیه، از خودش شاکیه!
اهل نور، از تقدیراتش راضیه! خدا هم از او راضیه! به این میگن: «راضِيَةً مَرْضِيَّةً».
[سورة الفجر (۸۹): الآيات ۱ الى ۳۰]
يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (۲۷)
اى نفس مطمئنّه،
ارْجِعِي إِلى‏ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً (۲۸)
خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد،
فَادْخُلِي فِي عِبادِي (۲۹)
و در ميان بندگان من درآى،
وَ ادْخُلِي جَنَّتِي (۳۰)
و در بهشت من داخل شو.»

پس:
به کار خدا نمیشه اعتراض کرد و اصلا نمیشه ایراد گرفت! کاراش درسته و حرف نداره «حمد – ذمّ».
«الْمُؤْمِنُ هُوَ  … قَلِيلُ الشَّكْوَى‏ … كَظَّامٌ‏».